Μίλα για σένα και μην κρίνεις τον άλλον.

Δεν βλέπεις με καθαρό μάτι τον άνθρωπό σου πάντα. Εχεις μια προκατάληψη μερικές φορές.

Δηλαδή, το πώς βλέπεις κάθε άνθρωπο έχει να κάνει με το φίλτρο του μυαλού σου. Τον ίδιο άνθρωπο μπορεί να τον δεις αλλιώς. Γι’ αυτό σου λέω: Τον άντρα σου, που τώρα δεν τον χωνεύεις, ή τη γυναίκα σου, που δεν τη χωνεύεις, μπορείς να τους δεις αλλιώς. Αρκεί να αλλάξεις λίγο το μυαλό σου, την οπτική σου, τη ματιά σου, τα φίλτρα σου. Και να πεις: «Δεν είναι έτσι, μπορεί να κάνω λάθος και να είναι αλλιώς τα πράγματα. Μπορώ να τη δω θετικά. Μπορώ να δω το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο».
Μερικές φορές έχεις έντονες τάσεις φυγής. Στο μυαλό σου γυρίζει μονίμως μία φράση: «Να φύγω, να φύγω! Να γλιτώσω απ’ αυτήν ή απ’ αυτόν!» Δεν είναι όμως αυτή η λύση. Φταίνε ο πανικός και το άγχος που σε κάνουν να σκέφτεσαι έτσι. Ολα αυτά θέλουν σωστό χειρισμό. Αλλιώς, δημιουργούνται πολύ σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. 

.

Σίγουρα ο χωρισμός δεν είναι κάτι εύκολο. Κι αν έχεις και παιδί, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Μου ‘πε μια γυναίκα που υπέφερε: «Απ’ την άλλη, βέβαια, αν μες στον γάμο βγάζεις τον… καρκίνο, χωρίζεις. Αν δεν μπορείς, τι θα κάνεις; Θα πεθάνεις;» Τι να πω, δύσκολες αποφάσεις. Αλλά εσείς δεν έχετε φτάσει στο σημείο αυτό. Εξαντλήστε τα περιθώριά σας, για να κάνετε ευτυχισμένη τη σχέση σας. Κι όταν θες να πεις κάτι, πες το στον άνθρωπό σου. Μίλα του. Και πες αυτό που νιώθεις. Αλλά μίλα προσωπικά, για σένα. Μην του κάνεις επίθεση ή κριτική. Μίλα μόνο για σένα και τα δικά σου συναισθήματα. Αυτό λέγεται στην ψυχολογία «το “εγώ” μήνυμα» Δηλαδή, να σ’ το πω μ’ ένα παράδειγμα: Οταν θέλεις να διορθώσεις κάτι στον άντρα σου, μην του κάνεις κριτική. Αλλά μίλα μόνο για σένα, χωρίς κριτική σ’ αυτόν. Πες του: «Να σου πω κάτι, ρε Κώστα; Εχουν περάσει πέντε έξι μήνες και δεν έχουμε πάει μια βόλτα. Δεν βγήκαμε να πιούμε ένα ποτό, δεν πήγαμε ποτέ σε μια ταβέρνα να φάμε κάτι». Και συνέχισε να του μιλάς μόνο για σένα, χωρίς να τον κρίνεις. Μη μιλάς για εκείνον αλλά για σένα. Πες του την κατάσταση και πώς αισθάνεσαι εσύ. «Αισθάνομαι παρατημένη, αισθάνομαι μια μοναξιά, αισθάνομαι ότι δεν έχω αξία. Και δυσκολεύομαι». Αυτού του είδους η διατύπωση του πόνου σου είναι πολύ αληθινή και, κυρίως, χωρίς καμία κριτική. Δεν κρίνεις. Ούτε του πετάς βέλη. Γιατί, αν πετάξεις βέλος, τι θα κάνει ο άλλος; Θα αμυνθεί. «Ρε Κώστα, είσαι απαράδεκτος. Εχεις τη γυναίκα σου και σημασία δεν δίνεις. Δηλαδή, τι άντρας είσαι εσύ;» Ε, αυτή η κουβέντα θα φέρει σίγουρα αντίδραση και καβγά. Οταν όμως μιλήσεις μόνο για σένα και του πεις: «Αισθάνομαι μοναξιά, αισθάνομαι πληγωμένη, αισθάνομαι αδικημένη, και η ζωή μου είναι πολύ δύσκολη, νιώθω κουρασμένη έτσι όπως την περνάω μαζί σου. Μπορείς να με βοηθήσεις;», σίγουρα θα το δει αλλιώς. Με τον τρόπο αυτό έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες ο άλλος να σκεφτεί να κάνει κάτι για σένα. 

Οι περισσότεροι λένε τι αισθάνονται αλλά με πλάγιο τρόπο. Συνήθως ειρωνικά ή πλάγια και διπλωματικά. Σπάνια λες ευθέως και ταπεινά αυτό που θες και νιώθεις. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε έτσι.

Aπό το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως.