Γιάννης Ξανθούλης: «Στην ταινία, ”Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”, το ξύλο ήταν θεμιτό»
Καλεσμένος στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» του Action 24 βρέθηκε ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Η άλωση των Αθηνών από τις αδερφές Γαργάρα».
Στη συζήτησή του με την Αθηναΐδα Νέγκα, προχώρησε σε μια σειρά από προσωπικές αποκαλύψεις και αναμνήσεις.
Μιλώντας για την παιδική του ηλικία, εξομολογήθηκε πως «Πίστευα στα δικά μου παραμύθια, τα έλεγα και την πλήρωνα άγρια. Στα παραμύθια μου έλεγα ότι είμαι υιοθετημένος, πως είμαι από βασιλική οικογένεια.
Οι γονείς μου δεν πληγώθηκαν όταν το έμαθαν, εγώ πληγώθηκα γιατί με έδειραν. Οι γονείς μου είχαν πληγωθεί από πιο σοβαρά πράγματα, την προσφυγιά.»
Ο ίδιος περιέγραψε τον εαυτό του ως ένα παιδί δημιουργικό, που δεν ένιωθε ποτέ ανία:
«Ως παιδί δεν βαριόμουν ποτέ, ήμουν μόνιμα απασχολημένος με το τι θα επινοήσω να κάνω. Ήμουν μονίμως σε άμυνα, γιατί δεν αισθανόμουν ότι ταίριαζα στο περιβάλλον που μεγάλωνα. Εγώ ήθελα να είμαι στην Αθήνα και να κυκλοφορώ στα μέρη που διάβαζα στα βιβλία.»
Με μια χιουμοριστική αλλά και τρυφερή αναφορά, αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούσε να αναβάλλει το μεγάλωμα: «Δεν ήθελα να μεγαλώσω καθόλου.
Σκέψου ότι είχα ακούσει, μάλιστα, ότι εκείνα τα χρόνια έδιναν ούζο στα σκυλιά για να μην γίνουν μεγαλόσωμα, οπότε κι εγώ όπου έβρισκα ούζο το κοπανούσα – χωρίς βέβαια να γίνω αλκοολικός – για να μην μεγαλώσω. Πίστευα ότι μεγαλώνοντας, ουσιαστικά θα χάσω την επιείκεια, αν και δεν υπήρχε γιατί μας έδερναν τότε…»
Αναφερόμενος στην εποχή του, μίλησε για την αποδοχή που είχε τότε η σωματική τιμωρία, ακόμα και μέσα από τον κινηματογράφο: «Η ταινία “Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” ήταν η πιο διάσημη τότε, αγαπήθηκε φοβερά.
Το ξύλο ήταν θεμιτό τότε, οι θεατές το απολάμβαναν και χειροκροτούσαν. Δεν το θεωρούσαμε σκληρότητα, αλλά πολύ χαριτωμένο. Με αυτή την ταινία η Αλίκη Βουγιουκλάκη καθιερώθηκε σαν εθνική σταρ.»
