Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε.
«Περιέγραψε τον εαυτό σου με τρεις λέξεις».
«Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου προτέρημα και ελάττωμα;»
«Για ποια πράγματα μετανιώνεις;»
«Ποιος είναι τελικά ο εαυτός σου;»
Απαντάμε συχνά σε τέτοιες ερωτήσεις. Κάνουμε αυτοκριτική, θέλοντας να διορθώσουμε τα λάθη μας και να σκιαγραφήσουμε την πορεία μας. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα επιθυμητό, αν θέλουμε να καλούμαστε συνειδητοποιημένοι και ενήλικες. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι συχνά-αν όχι πάντα- το κάνουμε με λάθος τρόπο.
Γιατί ενώ νομίζουμε ότι κρίνουμε τον εαυτό μας από τα δικά μας μάτια και μόνο, τελικά βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε ένα ολότελα λανθασμένο τρίπτυχο: Είμαι αυτά που κάνω, αυτά που έχω, αυτά που πιστεύουν οι άλλοι για εμένα.
Και ενώ είναι εύκολο να μεταβάλλεις το είμαι αυτά που κάνω σε είμαι αυτά που θέλω να κάνω, καθώς και το είμαι αυτά που έχω σε είμαι αυτά που θέλω να έχω, η παγίδα ότι είμαι αυτά που πιστεύουν οι άλλοι για εμένα, δύσκολα αποφεύγεται για τον κύριο λόγο ότι δύσκολα εντοπίζεται.
Ξεκινάμε τη τη μέρα μας ανυποψίαστοι, μα την τελειώνουμε με ένα μεγάλο σωρό από ταμπέλες. Ο περιπτεράς με θεωρεί το χαμογελαστό και ευγενικό κορίτσι, ο υπάλληλος της τράπεζας όμως, το ακριβώς αντίθετο. Εκείνος ο πεζός, που παραχώρησα προτεραιότητα, με συμπάθησε αρκετά, μα στην παρακάτω γωνία ο επόμενος μουρμούραγε καθώς τον προσπερνούσα. Ο εργοδότης μου με θεωρεί ικανή και φιλότιμη, εν αντιθέσει με τον παλιό που με θεωρούσε άχρηστη και ανίδεη.
Οι κοντινοί μου άνθρωποι, που σαφώς υπολογίζω περισσότερο τη γνώμη τους, λένε διαφορετικά πράγματα για εμένα. Η φίλη μου η Α πιστεύει πως είμαι δυναμική και ανοιχτόμυαλη, ενώ η Β με αποκαλεί συντηρητική και επιρρεπή.
Μέσα λοιπόν από τις εκατόν τρεις ταμπέλες που έχουμε λάβει, δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε μόνο τρεις. Μπερδευόμαστε, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και ακόμα περισσότερο ποιοι θα θέλαμε να είμαστε.
Το πρώτο βήμα στην κατανόηση του εαυτού μας είναι να απαλλαγούμε από τις ταμπέλες που μας φόρτωσαν οι άλλοι. Ο καθένας βλέπει τον ίδιο άνθρωπο διαφορετικά. Μα αυτό δεν μεταβάλλει τον άνθρωπο, απλά δηλώνει μια ακόμα οπτική.
Ο παρατηρητής ποτέ δεν θα προσδώσει αξία σε ένα τοπίο. Το μόνο που μπορεί να βελτιώσει, είναι η γωνία παρατήρησης του.
Είναι ανέφικτο να ικανοποιήσουμε τους πάντες γύρω μας, αποζητώντας θετικούς χαρακτηρισμούς. Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε, και δεν αξίζει να προσπαθήσουμε καν.
Παρατηρώντας εμάς, μέσα από τα μάτια των άλλων, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να φορτωνόμαστε με ακόμα περισσότερες ταμπέλες, που θυμίζουν καλογυαλισμένα παράσημα, κρεμασμένα στην ψυχή και το μυαλό μας.
Ο εαυτός μας όμως, δεν είναι λίστα με υπέρ και κατά, μα πολλά περισσότερα. Δεν περιγράφεται με λόγια, ούτε χωρά σε αστρολογικά καλούπια.
Ίσως γιατί, είμαστε όλοι τόσο όμοιοι μεταξύ μας, μα τόσο διαφορετικοί στις λεπτομέρειες. Και αυτές είναι που προσδίδουν τις πινελιές του εγώ.
Πηγή:anapnoes.
