Η ζωή είναι ένας σκύλος και μετά πεθαίνεις.
Η ζωή είναι ένας σκύλος και μετά πεθαίνεις.
~~~
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, σε ξυπνά το ξυπνητήρι, καταπίνεις ένα χασμουρητό,
ή κοιμάσαι λίγο ακόμα πριν ξυπνήσεις με ένα τίναγμα κουνώντας τους αποχαυνωμένους μυς σου.
~~~
Περπατάς ως τον καθρέπτη: δύο βυθισμένα μάγουλα, ένα κοκαλιάρικο, ξυρισμένο κεφάλι, σπεύδεις να το αγνοήσεις.
~~~
Μιλάς! Αλυχτάς μάλλον, με ήχους θλιβερούς και αδιάφορους, πάντα σκυφτός στο γραφείο σου να κάθεσαι, να μένεις.
~~~
Καμώνεσαι τον νεκρό κι υπακούς σαν το κουτάβι αγόγγυστα, αγάβγιστα κι έπειτα ζητιανεύεις ένα δολάριο,
έπειτα το αφοδεύεις.. κι έπειτα, εξουθενωμένος, κουνάς το κεφάλι, κι άλλο για να πενθήσεις.
~~~
Φοράς κυνόδοντες, ο γιακάς στο πουκάμισο σε πνίγει – σαν του Άδη το σκυλί χοροπηδάς: το κόκκαλό σου είναι φυλαχτό κι είναι βαρύ μες στο κεφάλι σου σαν πέτρα.