Η βροχή στα μάτια σου…

Στέκομαι στο παράθυρο και κοιτώ έξω. Βρέχει…

Πόσο πολύ μου αρέσει η βροχή…

Σιωπηλά με προσκαλεί να αφήσω ό,τι κάνω και να ασχοληθώ μαζί της…

Βγαίνω στο μπαλκόνι και της απλώνω τα χέρια μου να με αγγίξει…

Κλείνω τα μάτια μου να αφουγκραστώ τους ήχους της…

Τα φύλλα των δέντρων παίζουν παιχνίδια με τις στάλες της…

Μουσικές νότες έρχονται στα αυτιά μου, όταν χτυπάει δίπλα μου στα κάγκελα…

Με πόση ευγνωμοσύνη την υποδέχεται η γη…

Αρχίζω ήδη να μυρίζω στο χώμα το άρωμά της… πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η μυρωδιά…

Στην άκρη του δρόμου ένα μικρό ρυάκι αρχίζει να κυλάει…

Τώρα ψιλή ψιλή βροχούλα πέφτει… ψιλή κουβεντούλα έπιασα κι εγώ μαζί της…

Δε με θλίβει, δε με μελαγχολεί… παρέα μου ήρθε και κάθισε…

Ξάφνου μια αστραπή λούζει με φως τον ουρανό… και την καρδιά μου συνάμα…

Βαθιά ανάσα παίρνω και έναν αναστεναγμό αφήνω…

Βρέξε ουρανέ… να καθαρίσεις… να ξεπλύνεις… να φανερώσεις τα αφανέρωτα…

… μόνο μια εικόνα μου ήρθε στο μυαλό… θυμάμαι τη βροχή στα μάτια σου… και μετά… το ουράνιο τόξο…
____________
(αφιερωμένο σε μια ψυχή που αγαπάει πολύ τη βροχή)